Δεν ζω σε αυτήν την χώρα.
Δεν μένω σε αυτήν τιν πόλη.
Το μέρος που κοιμάμαι φυσικά δεν είναι το σπίτι μου.
Βιβλία που διαβάζω τα καίω μετά την ανάγνωση.
Κείμενα που γράφω,σε κακής ποιότητας χαρτί τα τσαλακώνω και τα πετάω,μα που φυσικά!
Στον κάδο ανακύκλωσης!
Αλλά οι ιδέες δεν ανακυκλώνονται
Πεθαίνουν την μέρα που της πετάς..
Γιατί είναι σκέψεις,πλανώνται στην σκοτεινή ατμόσφαιρα.
Ξεχωρίζουν ανάμεσα από τον καπνό από τα τσιγάρα μου,γιατί αυτός φτάνει μόνος και μόνο ως το ταβάνι του σπιτίου μου.
Οι σκέψεις μου είναι άυλες οπότε δεν έχουνε όρια!
Εγώ έχω όρια και τα δοκιμάζω συχνά.
Υπάρχουν άπειρη τρόποι ξέρετε.
Μπορώ να βγω,έξω παρέα με ψεύτικους ανθρώπους να κάνω,για να ξεχάσω, να πιω
Οπότε τίποτα να μην θυμάμαι ποία,να χάνομαι και ότι γράφω αλήθεια να μην γίνετε.
Το πρωί να κρύβομαι κάτω από την ζεστή κουβέρτα μου.
Να ξυπνάω και πάλι το πρωί και γυρίζω πάλι πίσω.
Μα πού;
Α δεν σας είπα δεν ζω καν σε αυτόν το κόσμο!!!!!

Είναι οι νύχτες.
Που δεν ξημερώνουν
Χωρίς να ρωτάνε το γιατί,έχοντας ξεχάσει το πώς.
Είναι και πάλι οι νύχτες.
Που οι σκέψεις εισβάλουν στο μυαλό σου.
Οι νύχτες, οδυνηρά ατελείωτες βασανίζουν την μοναξιά σου.
Γίνονται ένα με της σκέψεις σου.
Χωρίς επιστροφή,απλά γυρίζεις και πάλι πίσω.
Μόνος, χαμένος και τόσο βαθιά απελπισμένος
Είναι οι νύχτες που προδίδουν τα όνειρα σου.
Βραδιές που δεν ξημέρωσαν, αλλά κρύφτηκαν πίσω από την σκιά των συντριμμιών σου.
Μαύρες αγέρωχες καταθλιπτικές νύχτες που καμιά μουσική δεν παρηγορεί πία της αϋπνίες σου.
Καμία συντροφιά δεν στηρίζει την μοναξιά σου.
Σκέψεις βραδυνές,γυρίζουν στο μυαλό σου.
Για ένα κορίτσι,για χαμένους φίλους,για παρατημένα όνειρα,μα που είναι το κορίτσι;Μόνο σκέψεις,χωρίς υλική υπόσταση, αόρατοι εχθροί εισβάλουν ξανά και ξανά στο κέντρο της ύπαρξης σου:στο μυαλό σου!
Το ταλαιπωρούν και άλλο χωρίς να έχουνε επίγνωση του πόνου που αφήνουν στα βήματα τους.
Τα βήματα τους,ένα τσαλαπατημένο λασπωμένο μονοπάτι που κάποια στιγμή στο παρελθόν κάπου εκεί είχες κρυμμένα τα όνειρα σου.
Τα όνειρα που έχασες και απόψε, όπως και χτες,καταριέσαι που μάλλον θα τα χάσεις και αύριο.
Οι νύχτες δεν γυρίζουν, δεν συγχωρούν, χαράζουν το πρόσωπο σου.
Χαράζουν βαθιά σημάδια που δείχνουν σε όσους μπορούν να καταλάβουν, ότι πέρασαν τόσα από πάνω σου, καλά και άσχημα.
Τα σημάδια μένουνε, μαζί με της νύχτες που επιτέλους πίσω από κάτι τρύπες βλέπεις να ξημερώνουν,το φώς να ξανακυριάρχει στο σκοτάδι....

Δεν ζούμε ellαδa!Ζούμε σε μια χώρα μαγική!Και καλά αιώνια κρυμμένη από εσάς!

Το σήμερα διαφέρει από το χτες και δεν θα έχει καμία σχέση με το αύριο. Και όλα αυτά απλά γιατί δεν μπορώ να φανταστώ το μέλλον...
Συγκρίνω χρόνια που περνάνε και δεν βγάζω κανένα νόημα. Όχι δεν έχω αλλάξει εγώ, ούτε ψάχνω να βρω το χαμένο μου μισό. Αναζητώ την αλήθεια και γνωρίζω πόσο αμφιλεγόμενη είναι η έννοια της αλήθειας.
Φαντάζομαι ουτοπίες!
Αλλά δεν ξεχνώ τα παιδικά μου όνειρα.
Ζω της στιγμές του σήμερα, αλλά πολλές φορές ταλαιπωρούν το ήδη κουρασμένο μου μυαλό οι γλυκές μέρες του χτες.
Χτίζω τείχη αλλά πάντα αφήνω μυστικές πύλες ανοιχτές
Έτσι απόψε πριν ξανά βγω...
Πριν ξανά χαθώ σε μια μικρό αλκοολική δυστυχία.
Λέω όχι.
Σε μένα ένα μεγάλο όχι για ένα κερδοφόρο ναι.
Για ελπίδες και όνειρα που έχουνε μείνει σε μια μακράς αναμονής κατάσταση.
Μισοτελειωμένες μικρές στιγμές.
Ανυπόστατες αγάπες.
Μοναχικά βράδια που αναρωτιέσαι το γιατί.
Να κλαις και να φωνάζεις!
Κακίες μπορεί και να βγάζεις.
Ότι χάλασες να σου φωνάζουν!
Μα πάντα χαλασμένος ήμουν απαντάς και χάνεσαι
Και πάλι γυρίζεις!
Ένας εξαφανισμένος βάρδος να γίνεσαι και να τραγουδάς μεγάλα έπη για σκοτωμένους ήρωες.
Πριν πεθάνεις και εσύ μαζί τους στην περίφημη ηρωική εποχή που νόμισες ότι έζησες.

Μια Δευτέρα...

Είναι η πρώτη μέρα μιας απλής εβδομάδας τίποτα το ιδιαίτερο δεν συμβαίνει Δευτέρα. Οι άνθρωποι ξυπνούν να πάνε στην δουλείες τους, τα λεωφορεία κάνουνε τα συνηθισμένα τους δρομολόγια, οι φοιτητές πάνε στα μαθήματα τους. Η δημοτική αστυνομία γράφει τα <<παράνομα>> παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Οι δημόσιες υπηρεσίες είναι ασφυκτικά γεμάτες και όλοι μαζί βρίζουν παρέα την ελληνική γραφειοκρατία,αφού πρώτα πριν από λίγα λεπτά μάλωναν μεταξύ τους για ποίος θα περάσει πρώτα! Οι καφετέριες της παραλίας είναι γεμάτες κόσμο της μεσημεριανές ώρες, τα παιδία πάνε στο σχολείο. Οι ερωτευμένοι βλέπουνε DVD, οι πάνε για χαλαρό ποτάκι,η μαλώνουν για την ρουτίνα που τρώει την σχέση τους και τότε κατηγορούν και την Δευτέρα(Δευτέρα είναι τι θες να κάνουμε δηλαδή;).
Συμβαίνουν τόσα κάθε Δευτέρα παρόλο που όλα μας φαίνονται τόσα αδιάφορα. Δηλαδή ένας μικρός μαθητής του δημοτικού,δεν έγραψε στο τετράδιο του της 30 μαθηματικές ασκήσεις(πρέπει όλοι να γίνουμε μικροί Αϊνστάιν ξέρετε!!) που του έβαλαν για το σαββατοκύριακο προτίμησε να παίξει πιο πολύ με τους φίλους του και η δασκάλα τον κατσαδιάζει!Έπρεπε να της λύσεις όλες!!!Του φωνάζει!!!
Ένας εργαζόμενος σκέφτεται στενάχωρα ότι είναι Δευτέρα και δεν την βγάζει οικονομικά μέχρι την άλλη Δευτέρα...
Μια στεναχωρημένη ύπαρξη,σκέφτεται ότι το να είσαι μόνος μια τέτοια μέρα είναι κάτι το συνηθισμένο ποία και αναρωτιέται για τους χαμένους φίλους,της παλιές αγάπες.
Ένας συνταξιούχος δεν κοιμάται το βράδυ ώστε να πάει από της πέντε το πρωί έξω από την τράπεζα για να εισπράξει την σύνταξη του.
Μια παρέα δεν βγαίνει το βράδυ έξω, ε δεν λέει να βγούμε και Δευτέρα λένε!
Ένας μεθυσμένος ξεσουρώνει από το ξεφάντωμα της Κυριακής,οπότε δεν την ζει αυτή την μέρα..
Ένας μισο κοιμησμένος οδηγός βρίζει την οποιαδήποτε γυναίκα οδηγό, φωνάζει:Νύχτα το πήρες το δίπλωμα παλιομ...........η!!!
Κάποιος δηλώνει την παραίτηση του γιατί δεν του αρέσει αυτό που κάνει και ευτυχώς το κατάλαβε εγκαίρως!!χαχαχαχ!
Είναι Δευτέρα, μια κατάλληλη μέρα για να εξαφανισθείς,για να αλλάξεις, να φύγεις, να μείνεις άνεργος, να χωρίσεις,να πληρώσεις δόσεις άτοκες και καλά,να βρίσεις και να φωνάξεις,να βγεις για καφέ και να σκοτώσεις ώρες από την ζωή σου καπνίζοντας και κάνοντας παρέα με την καφεΐνη
Δευτέρα λες είναι αλλά τότε καταλαβαίνεις κάτι το εξίσου σημαντικό,κάθε μέρα είναι μια πραγματική μικρή Δευτέρα...

Λίγο πολύ όλα κινούνται ομαλά όπως και κάθε παρόμοια αρχή της βδομάδας. Είναι Δευτέρα ξέρετε, μια παράταση της Κυριακής.

Τι είναι αγάπη?

Το μόνο που μένει είναι ένα κομμάτι συνείδησης, ίσως των λάθων πράξεων μας αλλά παρόλα αυτά μένει κάτι εκεί χωμένο μέσα σε ένα ξέφρενο πανηγύρι αναμνήσεων υπάρχει πάντα κάτι εκεί που ξεχωρίζει.
Είναι η λίγες στιγμές αληθινών ευτυχισμένων στιγμών. Η φλογερή ζωντάνια λίγων λεπτόν που ένιωσες την αγάπη, η γλυκιά υπομονή της ανταπόκρισης Ζεστές αγκαλιές σε ξυνησμένα πρωινά Παθιασμένoi έρωτες σε δύσκολους καιρούς. Εμπιστοσύνη σε συνδυασμό με ανυπέρβλητο εγωιστικό και κτητικό εγώ. Είναι όντως η συνείδηση του ξέρεις ότι είναι επίκαιρο και θα κρατήσει λίγο, αλλά σαν μικρός ανθρωπάκος που είσαι κατα βάθος δεν ζεις και όταν φύγει παραπονιέσαι γιατί δεν τα έδωσες όλα.
Είναι πολλά, ένα βλέμμα όλο υποσχέσεις και μετά ένα βλέμμα μέσα στην απογοήτευση
Το μετά είναι η προσπάθεια αντικατάστασης ενός χαμένου κομμάτι του εαυτού σου.
Είναι λάθος ξενύχτια, μεθυσμένες αυγές.
Πρωινά που η ξινή γεύση από το αλκοόλ ζει
Αλλά τι είναι η αγάπη ξανά αναρωτιέσαι και προσπαθείς να ξανά κάνεις τον εαυτό σου αισιόδοξο ώστε να απαντήσεις.
Είναι η μοναδικές μας ευκαιρία να διώξουμε την μοναξιά από την ζωή μας και όταν την βρούμε και την χάσουμε πάντα την ξανά αναζητάμε ως κάτι το ουτοπικό, τόσο μακρινό ώστε να χάνει την έννοια του εφικτού. Αλλά τότε αξίζει να σκεφτείς έστω και της από παλλιά χαμένες αγάπες σου, ώστε να κατανοήσει ότι απλά υπάρχει κάπου εκεί έξω και σε περιμένει, όχι στα μάτια των ανθρώπων που κάποτε έζησαν ζωές που τώρα σου μοιάζουν σαν μικρά λεπτά αιώνια ξεχασμένα αλλά σε νέα μάτια, με νέες ελπίδες όχι για να σου φέρουν νέες μοναξιές αλλά για να σε επαναφέρουν έστω και παροδικά σε ένα αίσθημα ολοκλήρωσης και μετά πάλι σε μια απέραντη μοναξιά και στην συνέχεια σε μια νέα αναζήτηση. Για μένα όμως μια είναι η μεγάλη αλήθεια ότι ίσως είναι το πιο φανερό και ταυτόχρονα κρυμμένο μυστικό. Για να σε αγαπήσουν πρέπει πρώτα να αγαπήσεις πραγματικά τον εαυτό σου όπως είναι και θα είναι, με τα καλά του και της φτηνές του της στιγμές. Αισιόδοξο και μίζερο, νέο και όμορφο η απλά ταλαιπωρημένο, απλά να αγαπήσεις την ύπαρξη σου και να μάθεις τι είσαι ώστε να μάθουν όλοι ποίος είσαι πραγματικά.
Αλλά η αγάπη με όποια ασαφή έννοια θέλεις είναι κάτι το απλό αλλά σαν κουραστικός και καλά έξυπνος περίεργος άνθρωπος που είσαι θες να δώσεις για όλα μεγάλες επικές εξηγήσεις αλλά πρέπει μόνο ότι όταν μιλάς για κάτι που δεν καθορίζεται και απλά συμβαίνει τα λόγια σου γίνονται τόσο χαοτικά, τόσο μακρινά από κάτι που πάντα θα είναι μια ελεύθερη έννοια και με όσες χιλιάδες λέξεις και αν γράψεις οριστική εξήγηση δεν θα δώσεις γιατί κάθε φορά έχει και διαφορετική έννοια οπότε τι είναι άραγε η αγάπη?
Είναι μια αφηρημένη έννοια, αν την νιώσεις μια φορά ξέρεις ότι υπάρχει, αν την χάσεις ψάχνεις πάντα να την ξανά βρεις Είναι απλά κάτι όμορφο απλά πρέπει να το ζεις..

Στιγμές του χθες
Σκοπιές ενός μακρινού αύριου.
Για ένα απλά τυχερό απόψε.
Δεν χάνονται και ποτέ δεν ξεχνιούνται
Αναγεννίουνται συνέχεια γιατί ποτέ δεν της δολοφόνησες, αυτές αυτοκτόνησα ν.
Είναι οι ευχές.
Κάτι σαν ελπίδες χωρίς υπόσταση.
Παρόμοιες με ξεχασμένα παιδικά όνειρα.
Που γυρνάνε ξανά και ξανά.
Όχι σαν αναμνήσεις.
Αλλά σαν ηχώ μιας πικραμένης μετα καταθλιπτίκης περιόδου.
Έτσι όλα μαζί σε φέρνουν στο σήμερα και εσύ μόχθησες τόσο για ένα όμορφο σήμερα.
Κουράστηκες για κάτι το ουτοπικό και τα λίγα σου κέρδη ήτανε κουρασμένες φιλοδοξίες.
Μοναχικές βραδιές,που θέλεις έναν ώμο να σταθείς.
Αλλά σκοντάφτεις πάνω στο εξαθλιωμένο σου κορμί.
Σκοντάφτεις πάνω στα τείχη που έκτισες γύρω σου.
Σκοντάφτεις αλλά δεν πέφτεις και αν κάποτε πέσεις σκέφτεσαι οτι αν δεν πέσεις δεν θα μάθεις να σηκώνεσαι
Δεν θα μάθεις τι είναι κάτω ώστε επιτέλους να ανακαλύψεις τι είναι και εκεί πάνω που πάντα ονειρέυσαι.
Και αν για την μακαριότητα των άστρων αν ξανά αναρωτηθείς, θα ξέρεις πάντα ότι οι απαντήσεις σου βρίσκονται κάπου εκεί ψηλά...

Αφύπνιση μικρή


Μου έδωσαν κάποτε ύστερα από ένα βασανιστικό μπάνιο από έναν μαυροντυμένο γενειοφόρο παππουδάκο σε ένα τσίρκο από ανθρώπους που χαιρόντουσαν για αυτό το μπάνιο, μα τόσο σπουδαίο μπάνιο να ήταν. Εγώ γιατί δεν θυμάμαι τίποτα: Τότε μου έδωσαν ένα όνομα κάποιοι άλλοι σαν εμένα και μέσα σε αυτούς ήταν ένα ζευγάρι που είναι οι γονείς μου που σε αυτούς οφείλω την ύπαρξη μου. Οπότε έχω όνομα, το όνομα ενός πεθαμένου μάλιστα( που δεν το γνώρισα ποτέ μου αλλά τον θυμίζω σε άλλους, οπότε ζει αιώνια ένα κομμάτι του μέσα στον δικό μου τραγικό κόσμο!!) Διανύω αρκετά χρόνια μου σε ένα ξεχασμένο ηλιακό σύστημα στης παρυφές του γαλαξία και ο μοναδικός πλανήτης που φιλοξενεί ζωή αυτός που κατοικώ και εγώ (το σώμα μου δηλαδή, που σε αντίθεση με το πνεύμα μου είναι ο μεγαλύτερος υλιστής που γνωρίζω σε όλο το σύμπαν). Λοιπόν αυτό το μέρος, Γη πρέπει να το λένε η έτσι μου έμαθαν να λέω. Οι άλλοι γαλαξιακοί πολιτισμοί το αποκαλούν ο κόσμος των κουφών, γιατί έχουν στείλει τόσα μηνύματα στην πιο έξυπνη μορφή ζωής και ποτέ δεν πάρθηκε καμία απάντηση νομίζω. Επίσης τα τελευταία χρόνια σε όλες γαλαξιακές λέσχες αποκαλούν κάθε βάρβαροι μορφή ζωής γήινους. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο και λένε κάτι αηδίες περί καταστροφής του περιβάλλοντος, εξαφάνισης της ζωής και τέτοια δηλαδή ασυναρτησίες. Δεν μπορούν απλά να καταλάβουν ότι είμαστε εγωκεντρική, εγωιστές πώς να το πω. Είμαστε η ανθρωπότητα και ερχόμαστε για αυτούς σαν ιός να μολύνουμε τους αρμονικούς πολιτισμούς τους. Με βία για γελοίους λόγους. Έτσι στης μελλοντικές Σάτιρες, στα φοβερά έπη που θα γράψουν συγγραφείς τρελαμένες μεγαλοφυΐές. Μάλλον άνθρωποι θα είναι και αυτοί που θα γελάνε για την ματαιοδοξία των και καλά ένδοξων πράξεων μας. Παρόλα αυτά θα θεοποιήσουν την ατομικότητα μας επειδή θα έχουν ξεχάσει την χαρά του αυθορμητισμού. Της διαφορετικότητας, την ιδιαιτερότητα αυτού που εμείς αποκαλούμε ψυχή. Όσο για την βία που ανέφερα πριν μακάρι να κατανοούσαμε ότι έχει να κάνει με την λάθος κατανομή της ενέργειας μας. Ίσως έτσι να αλλάζαμε τα λάθη της φύσης μας να εξοντώναμε τα λάθος ζωώδη ένστικτά μας. Να μαθαίναμε την πραγματική αρετή της αγάπης και όχι να την ξανά σταυρώναμε. Αυτός ήταν ένας επίλογος για τον κόσμο μου τώρα πάμε πάλι σε μένα γιατί ήρθε η ώρα να σας κουράσω με της χαζές ανοησίες μου που το μόνο που καταφέρνουν είναι να κουράζουν τα ήδη κουρασμένα μυαλά σας και όχι για της είναι απλά καταθλιπτικά λόγια μιας μετά αλκοολικής μέρας αλλά γιατί τα ξέρετε, τα σκέφτεστε ίσως με διαφορετικό τρόπο, ίσως με ακριβώς τον ίδιο και πολύ χειρότερα. Οπότε δεν μπορείτε να κρυφτείτε στα γκρίζα πέτρινα κλουβιά σας και πρέπει να με ακούσετε όχι πια σαν υποσυνείδητη ηχώ αλλά σαν βροντερή φωνή. Δεν μπορείτε να ξεφύγετε από την αλήθεια, δεν μπορείτε να ξεγελάσετε την παρακμή σας μικροί γελοίοι άνθρωποι. Αμαρτήσαμε δεν κράζω εσάς αλλά εμένα αλλά και πάλι τα γυρίζω σε σας και μισώ που είστε σαν εμένα.
Εγώ μολύνω καθημερινά με τα χαζά πράγματα που ανακάλυψαν κάποιοι καλοί προγονοί μου. Μολύνω την μια μου πραγματική πατρίδα που είμαι ειδικά φτιαγμένος για να ζω σε αυτήν, αλλά δεν πειράζει κάνω και χειρότερα ξέρετε ρουφάω καμένα φυτά και ο καπνός του με κάνει να νιώθω διαφορετικά εδώ τα αποκαλούμε τσιγάρα και υπάρχει ολόκληρη μόδα στηριγμένοι πάνω σε αυτές της αηδίες. Κάποιος ιδεαλιστής συγγραφέας πριν αυτοεξόριστη κάπου μακριά και δεν μπορώ αν σας πω το που βρίσκετε γιατί….Α αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη!!!! Συγνώμη ξέφυγα, λοιπόν αυτός τα αποκαλούσε σωληνάκια καρκίνου και είχε απόλυτο δίκιο παρόλο που μιλούσε σαν ένας ξενιστής να είχε καταλάβει το σώμα του!
Πάλι εγώ που γνωρίζω ότι με κοροϊδεύουν, άλλοι σαν εμένα με μια τελείως αμφιλεγόμενη άποψη περί καλού και κακού, δίκαιου-άδικου. Νομίζουν ότι με αντιπροσωπεύουν, με κάτι χαζές ψήφους κάθε λίγο και λιγάκι μου λένε περί αλλαγής και εγώ καταλαβαίνω πια ότι μάλλον θέλουν να αλλάξουν αυτοί αμάξι η κάτι τέτοιο και χρειάζονται την βοήθεια μου και εγώ τόσα χρόνια με τόσες αλλαγές που ψήφισα, όχι δεν άλλαξα αμάξι αλλά ούτε καν αγόρασα…
Αλλά υπάρχουν και κάτι άλλοι που για να τους ξεχωρίζω φοράνε και στολές, τι νομίζουν ότι έχω πρόβλημα με την όραση μου. Μάλλον το κάνουν για να μου το υπενθυμίζουν. Ξέρεις το παίζουν εξουσία φοράνε και κάτι περίεργα μαραφέτια που αν δεν πάνε καλά τα πράγματα μπορεί να με πληγώσουν κιόλας για λόγους νομιμότητας πάντα μην ξεχνιόμαστε. Άσε που κάθε τόσο το παίζουν σύγχρονοι Σπαρτιάτες με ασπίδες και εξελιγμένα ρόπαλα για να σταματήσω να φωνάζω, αν και πιστεύω αυτό είναι ψέμα μάλλον γίνετε για να μην σπάσω τα καινούργια αμάξια που πήρανε αυτοί που έλεγα πριν ότι μιλούσαν περί αλλαγής. Κάτι τέτοιο γίνεται σίγουρα αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με χτυπάνε αφού και αν τα σπάσω όλα τα έχουνε ασφαλισμένα οπότε θα πάρουνε καινούργια, δεν τους καταλαβαίνω μάλλον το μπλε χρώμα της στολής τους δημιουργεί ψύχωση.
Πολύ πλάκα επίσης έχουν και οι άλλοι ένστολοι αυτοί έχουν πιο κορυφαίες ιδεολογίες κάτι πιστεύω για πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και νομίζουν ότι αυτοί μας προστατεύουν πώς όμως ξέρετε; Αγοράζοντας με τα λεφτά μου τεράστια παιχνίδια, σαν αυτά που παίζανε όταν ήταν μικρή, αλλά πια μεγαλώσανε, ωρίμασαν και δεν θέλουν μινιατούρες, θέλουν αληθινές φονικές μηχανές! Έτσι είναι αν προστατεύεις την πατρίδα μου, αν και φοβάμαι ότι οι άλλοι πρέπει να προστατεύουν από εμάς. Όμως δεν είναι μόνο αυτό πρέπει να μάθω και εγώ να τα χειρίζομαι υποχρεωτικά μάλιστα να χαραμίσω ένα χρόνο από την ζωή μου για παίζω με τα κακά παιχνίδια τους. Πόσο λίγο εκτιμούν τον χρόνο μου δηλαδή συνέχεια αναρωτιέμαι πάντα..
Αλλά έχω καταλάβει πια ότι όλο αυτό το κόλπο έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά, τότε που ήμουν και εγώ παιδί και δεν είχα τον λόγο στον κόσμο των μεγάλων. Τότε που το μυαλό μου ήταν ένα σφουγγάρι με πότισαν με της ψεύτικες τους ιδέες κάτι μεταξύ προγονολατρείας και υστερίας και εγώ μέχρι να γίνω έφηβος πήρα καλά το μάθημα μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τότε και ίσως να μην μπορώ να κατανοήσω απόλυτα το στημένο πίσω από όλα. Στημένες ζωές για να υποταχθούν καλύτερα σε κάτι που ονομάζετε με μια τόσο απλή λέξη αλλά έχει τόσες διφορούμενες έννοιες το Σύστημα.
Οπότε πρέπει να γεννηθώ να με κάνουν μπάνιο για να με βοηθήσει ο θεός(ωραία αν δεν κάνω θα με αφήσει αβοήθητο;). Να καπνίζω ώστε να πεθάνω γρήγορα και να δώσω χώρο σε κανέναν άλλο που ίσως να πάρει και το όνομα μου. Να ψηφίσω ώστε να ξανά πιστεύω στην αλλαγή που δεν έρχεται και το μόνο που αλλάζει είναι ότι μας φθείρει ο χρόνος. Να φορέσω και εγώ και καμιά στολή όλο και κάποιος χώρος θα υπάρχει και για μένα, ώστε να γίνω αγγελιοφόρος αυτού που κατακρίνω και να πάω με την πλευρά των καλών επιτέλους. Η απλά πρέπει να αφήσω την υποταγμένη προσωπικότητα μου στης φυλακές που φτιάχνει το άτιμο σύστημα, δουλεύοντας εμένα, με μια ψεύτικη ήρεμη ζωή χωρίς να έχω ποτέ πραγματική ελευθερία. Να παραμένω υπόδουλος σε στημένες στιγμές και κάποτε όταν η ζωή μου θα πλησιάζει στο τέλος της και αντί να πιστεύω ότι έκανα τον κύκλο μου όπως άλλοι τόσοι πριν από μένα. Να κάθομαι εξαντλημένος πια σε έναν μεγάλο καναπέ, έχοντας χάσει κάθε πιθαμή ενέργειας να αλλάζω κανάλια σε μια τεράστια τηλεόραση που δεν έχει κανένα νόημα εκτός από το να σκοτώνω τον λιγοστό μου ακόμη χρόνο και τότε να αναρωτιέμαι γιατί ποτέ δεν έζησα πραγματικά γιατί υποτάχθηκα και εγώ όπως όλοι μας σε κάτι τόσο ψεύτικο, να αναρωτιέμαι γιατί από την στιγμή που από μόνος μου γεννήθηκα ελεύθερος όχι το σώμα μου γιατί αυτό θα είναι υποτελείς στης αισθήσεις πάντα. Αλλά η ψυχή μου, το μυαλό μου, το πνεύμα μου όλα αυτά δηλαδή που με κάνουν άνθρωπο.
Οπότε ύστερα από την συζήτηση που είχαμε και την μικρή αναφορά που σας έκανα για τον πολιτισμό μας, πιστεύω ότι δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι για να μας δεχθείτε στους κόλπους της Γαλαξιακής Κοινωνίας σας. Κατάλαβα από την έκφραση σας ότι μάλλον δεν γνωρίζετε την λέξη σκλαβιά και όσο για την λέξη βία μάλλον την έχετε ξεχάσει εδώ και καιρό.
Όπως σας έλεγα και πριν είμαστε κάτι σαν ιός οπότε μπορεί να μολύνουμε και εσάς, οπότε αν δεν αυτοκαταστραφούμε και καταφέρουμε να αλλάξουμε κάποια πράγματα του πολιτισμού θα το καταλάβετε και τότε πια που θα έχουμε μάθει τι σημαίνει να εκτιμάς πραγματικά έννοιες όπως η ζωή και αρετές σαν την ελευθερία.
Παρόλα αυτά από την στιγμή που τα γνωρίζατε όλα αυτά δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο που ήρθατε σε επαφή μαζί μου;
Η ελευθερία, η ψυχή σας και τα δελφίνια….

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Να γκρεμίσουμε της άθλιες πόλεις που φτιάξαμε
Να διαγράψουμε την γκρίζα εποχή που δημιουργήσαμε
Να πετάξουμε της ψεύτικες ελπίδες που και πάλι μας δώσανε.
Να εξαφανίσουμε της γερασμένες αντιλήψεις που μας κυριαρχούν
Να υποτάξουμε τους γελοίους φόβους μας.
Να μην χανόμαστε σε σάπια όνειρα.
Να σβήσουμε το παρελθόν.
Να μην κολλήσουμε περιμένοντας το μέλλον.
Γιατί έτσι μπορεί και να μην έρθει..
Να ζούμε σε ένα συνεχόμενο άπιαστο παρόν.
Καθώς θα κοιτάμε προς τα άστρα που μας περιμένουν.
Και πάντα θα περιμένουνε αφού είναι γεννημένα από την αρετή της υπομονής.
Θα περιμένουν όχι εμένα, ούτε εσάς.
Όχι της στιγμές, ούτε της ανόητες στενοχώριες μας.
Θα περιμένουν πάντα όχι να τα κατακτήσουμε..
Αλλά να τα κερδίσουμε, σαν χτες, σαν χιλιάδες χρόνια πριν η μετά.
Κάπως πρωτότυπα αυτήν την φορά όμως...

Πολλές σκέψεις μικρές πάντα...

Κάποτε ύστερα από μια επιτυχημένη σεξουαλική επαφή, ένα σπερματοζωάριο γονιμοποίησε ένα ωάριο. Ύστερα από 9 μήνες κύησης, και έναν επώδυνο τοκετό γεννηθήκαμε. Κάποιοι μας μεγάλωσαν, οποίοι και ότι αν έκαναν της περισσότερες φορές είναι οι μοναδικοί που μας αγάπησαν. Μεγαλώναμε και από μικρά παιδάκια γίναμε μεγάλοι. Δεν επιλέξαμε πως γεννηθήκαμε αλλά μπορούμε να επιλέξουμε το τι θελήσαμε να γίνουμε. Έτσι τα όνειρα μας να κάνουμε πραγματικότητα ξεκινήσαμε.
Ποτέ δεν καταλάβαμε ότι είμαστε όλοι μια συνέχεια κάποιον άλλον ανθρώπων, μια ολόκληρης γενιάς, του ανθρώπινου είδους. Δεν το καταλάβαμε γιατί η ατομικότητα μας είναι κάτι ιερό, ποτέ δεν παραδεχτήκαμε ότι είμαστε ένα σύνολο προσδοκιών για κάτι καλύτερο. Συνέβη κάτι τόσο απάνθρωπο πάνω μας που μας έκανε να ξεχάσουμε. Τι όμως;
Αυτοί ανακάλυψαν θεούς, δαίμονες, μας γέμισαν με φόβους ανύπαρκτους. Φόβους ψεύτικους. Ήταν έξυπνη κίνηση και κατάφεραν να υποτάξουν τα μυαλά μας ώστε να κινηθούμε σε ρυθμούς υποτονικούς. Φοβήθηκαν τόσο την περιέργεια μας για όλα. Που μας γέμισαν με ψεύτικα λόγια. Κάνανε την αλλαγή αμαρτία οπότε μας πούλησαν ένα παραμύθι ότι μπορεί να μην περνάτε καλά σε αυτόν άθλιο κόσμο αλλά μετά τον θάνατο σας θα βρεθείτε στην ουτοπία που φανταστήκατε όταν ήσασταν παιδία.
Έτσι αντί να γίνουμε παιδία των ονείρων, καταλήξαμε μίζερα μικρό αστικά ρομποτάκια, χωρίς περιέργεια, με σκοπούς ξεχασμένους. Καταλήξαμε να φοβόμαστε το διαφορετικό, να τρέμουμε την αλλαγή και υποτασσόμαστε σε ψεύτικους φόβους.
Αλλά όχι σήμερα, μπορεί και πάλι αύριο αλλά όχι απόψε ίσως σε ενα μακρινό προχθές και αν όλα έχουν τελείωσει, δηλαδή όταν τα όνειρα μας θα έχουν γίνει μια νέα πραγματικότητα..

Τραγουδώ

Στους ψεύτικους χρόνους που ζω.
Γεμάτος ελπίδα τραγουδώ.
Χρόνια ξεχασμένα δεν ξεχνώ.
Αλλά ούτε αναπολώ.
Πληγές κλειστές δεν θα ανοίξω.
Για σκιές δεν θα μιλήσω.
Για παλιές αγάπες δεν θα ξανά πω.
Για προδομένους αδερφούς ούτε καν να φανταστώ.
Θα κλάψω αλλά δεν θα σταματήσω.
Να τραγουδώ.
Στους αγέννητους ήρωες να μιλώ.
Και απόψε που είμαι πάλι εδώ.
Μονάχος να σκέφτομαι για κλεμμένους θησαυρούς.
Για ουτοπίες, στων ημερών την λήθη αφημένες.
Για στιγμές του χτες που προσπαθούν να εισβάλουν στο σήμερα.
Όχι απόψε θα φωνάξω εγώ.
Γιατί απόψε τραγουδώ.
Σε ψεύτικους αιώνες γιατί ζω;
Εκεί που τραγουδώ, στους χαμένους φίλους, στις παλιές κοπέλες, στα συννεφιασμένα όνειρα, στις μικρές μου της στιγμές.
Τραγουδώντας να χαθώ.
Και ας φανταστώ ότι σε ψεύτικους καιρούς δεν ζω, γιατί εγώ ακόμη μπορώ και τραγουδώ…

Χαζό

Φθαρμένα κορμιά, άδεια κουκούλια.
Κατεστραμμένα όνειρα, καινούργιες ελπίδες.
Αναπάντητα ερωτήματα, νέες απορίες.
Ένα αιωρούμενο γιατί συνέχεια να σκοτώνει τα κύτταρα σου.
Ανεξέλικτες στιγμές να επηρεάζουν το μέλλον σου.
Και φοβάσαι τόσο πολύ μην το μέλλον σου γίνει μια επανάληψη της κατάθλιψης σου.
Και ξέρεις καλά ότι και αυτό μπορεί να συμβεί.
Πολλά μπορούν να συμβούν και εσύ ακόμη εδώ να ψάχνεις το μονοπάτι σου.
Λες το χάσες ποια, αλλά αλήθεια δεν ξέρεις.
Να μάθω!! Μια μοχθηρή φωνή φωνάζει….
Ένα γρήγορο χτύπημα.
Μια κόκκινη λίμνη.
Δύο μάτια που στην άλωση του χρόνου.
Μια ολόκληρη ζωή περνάει από μπροστά τους.
Πριν πέσει το σκοτάδι, εικόνες του πριν μπερδεμένες στο μεθαύριο.
Χτυπημένες ευχές και πελώριες αλλαγές.
Στιγμές του αύριο, τυφλά οράματα.
Όλα εκεί να γαμάνε το γιατί.
Και όλα πάλι από την αρχή να σιγοτραγουδάνε σε χαζούς.
Να κοροϊδεύουν τους κούφους.
Να γελάνε με τους ψιλούς.
Να σκάνε σε άδικους χαμούς.
Να ξυπνάνε σε όνειρα τρελά και όσα είπαν για το πριν να είναι μόνο ένα όνειρο χαζό.
Μικρό, ανόητο και απατηλό.
Πάντα ρεαλιστικό.
Απαίσιο και χλευαστικό.
Τόσες φτηνές λέξεις να ομορφαίνουν της μοναχικές(η μοναδικές) στιγμές!!!!!

Ξυπνάς

Ξυπνάς και σήμερα πάλι ξυπνάς.
Είσαι με παρέα, είσαι μόνος.
Ίδια είναι η μοναξιά σου.
Όλα πάλι ίδια να είναι.
Αναρωτιέσαι, σκέφτεσαι και τότε λες:
Γιατί ξύπνησα και πάλι.
Γιατί το νόημα της ύπαρξης μου και χτες το βράδυ πάλι πούλησα.
Γιατί χάθηκα στης αναμνήσεις ενός μακρινού προχθές.
Μια ανόητης αγάπης.
Μιας ηλίθιας εγωιστικής αηδίας.
Ενός παιδικού έρωτα.
Αλλά μια νέα επανάσταση αποφασιστικότητας σε φέρνει πάλι πίσω.
Εκεί στον κόσμο των χαζών και αναίσθητων, εκεί που μας κάνουνε να πηγαίνουμε.
Έτσι ξυπνάς και πάλι μόνος σου.
Γεννιέσαι και πεθαίνεις για λάθος όνειρα και αποτυχημένους σκοπούς.
Όμως δεν είναι ούτε έτσι….
Ούτε αλλιώς, ούτε τόσο δύσκολο είναι.
Δεν είναι τίποτα το παράξενο να κατανόησης ότι δεν ξύπνησες ποτέ σου….

Το γεράκι σκότωσε το αηδόνι και μετά αυτοκτόνησε.


Οι κληρονομία των προγόνων μας, τα λάθη των πατεράδων βαραίνουν και της δικές μας αδύναμες πλάτες. Δημιούργησαν ένα ολοκληρωτικό σύστημα με σκοπό την μίζερο υποταγή της γενιάς μας. Με πισώπλατα χτυπήματα(γραφειοκρατικές αηδίες!!) καθυστέρησης έκαναν την ζωή μας νέο Γολγοθά κούρασης και απαξίωσης. Μάζεψαν την μισή χώρα σε μια πόλη-φυλακή και κατάντησαν μια από της πιο ένδοξες πόλεις της αρχαιότητας και λίκνο του πολιτισμού στο τερατούργημα που αποκαλούμαι σήμερα Αθήνα. Οπότε στην Ελλάς του 2009 μια η εικόνα παντού..
Τεράστια γραφεία, άνδρες με στολές η γραβάτες, βετεράνοι επαναστάτες αρκετοί από δαύτους αλλά πια οι πιο ένδοξοι υποστηριχτές αυτού του σάπιου συστήματος να τρέχουν άσκοπα τα ήδη κουρασμένα κορμιά μας. Διεφθαρμένοι ως το κόκαλο πολιτικοί, δημαγωγοί δημοσιογράφοι που τα κάνουν πλακάκια με το σύστημα για να κατευθύνουν την κοινή γνώμη. Κουμουνιστές κολλημένοι σε αποτυχημένες ουτοπίες, αναρχικοί που δεν ξέρουν τι υποστηρίζουν και ίσως καλύτερα η χειρότερα. Φιλόσοφοι, επιστήμονες όλοι μπερδεμένοι σε αδιέξοδο. Μεγάλα μυαλά που τα σκοτώνει η τα στέλνει στην εξορία η πατρίδα τους. Πατεράδες που δεν αναγνωρίζουν τα παιδιά τους. Τυφλή νεολαία να μπερδεύει την διασκέδαση με τον αλκοολισμό. Μικρούς να το παίζουν μεγάλοι, ανόητους να το παίζουν έξυπνοι.
Το ψέμα να γίνετε η συνήθεια, το κουτσομπολιό η παρέα μας.. Η μοιρολατρία στάση ζωής
Ενώ είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων, η ζωή μας καταστρέφετε μέσα στα αποτυχημένα όνειρα κάποιων που δυστυχώς γίνανε πραγματικότητα.
Αλλά κάτι μπορούμε να κάνουμε για αυτό. Μπορούμε να επιβληθούμε, πάντα μπορούσαμε.
Ο Ελληνισμός δεν πέθανε, υπάρχει μέσα μας, τρόπος σκέψης είναι, τρόπος ζωής και είναι αλήθεια ότι όποιος μιλάει μια γλώσσα σκέφτεται με τον τρόπο αυτής της γλώσσας.
Το πρόβλημα που έχουμε σήμερα, δεν είναι η οικονομική κρίση, δεν είναι η Τουρκία, ούτε Μακεδονικό. Είναι εμείς που πρέπει να επιλέξουμε την ταυτότητα μας. Να μείνουμε ένα απόρθητο κάστρο; Η να γίνουμε ένα εφήμερο λιμάνι ; Να γίνουμε Αθήνα η Σπάρτη; Αυτό το ζήτημα είναι που πάντα επηρέαζε αυτό τον λαό. Ο εθνικισμός μας κατέστρεψε μας έκλεισε σε έναν πολύ μικρό ζωτικό χώρο, αλλά και πάλι όπως παλιά ο κουρασμένος φοίνικας μπορεί να αναγεννηθεί. Μπορούμε να γίνουμε κάτι καλύτερο για τους εαυτούς μας. Πρέπει να γίνουμε και πάλι λιμάνι όπως ήμασταν σχεδόν πάντα. Να ανοίξουμε τα σύνορα, να υποδεχτούμε τους πάντες και να ανταλλάξουμε τα πολιτιστικά μας στοιχεία. Οι οικονομικοί μετανάστες είναι νέο εργατικό δυναμικό, είναι δυστυχισμένοι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν μια νέα αρχή και οι προγονοί μας το είχαν κάνει κάποτε το ίδιο. Δεν πρέπει ο ρατσισμός να υπάρχει στην χώρα που ανακάλυψε την φιλοξενία. Να γίνουμε ο δίαυλος επικοινωνίας με την ανατολή γιατί η Ελλάδα γνωρίζει πολύ καλύτερα την ανατολή από κάθε άλλον στην Δύση(γιατί είναι και ανατολή;). Να υποστηρίξουμε την πολιτική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το σύνθημα πατρίς-θρησκεία-οικογένεια ήταν πάντα ένα ψέμα και τώρα πια δεν υφίσταται. Γιατί τα έθνη κράτη καταρρέουν η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να σώσει την κατάσταση ενωμένη ως μια ομοσπονδία κρατών, να δώσει επιτέλους τέλος σε αυτό που ξεκίνησε η Γαλλική επανάσταση κάποτε( δεν είναι τυχαίο που η Γαλλία είπε όχι στο ευρωσύνταγμα). Μέσα σε αυτό τεράστιο λιβάδι από όλα τα είδη λουλουδιών η Ελλάδα σαν λιμάνι θα μπορούσε να ξανά ανοίξει τους ορίζοντές της.

Σκέψεις μικρές…



Η συμφόρηση των σκέψεων μου σε συνδυασμό με το ουτοπικό όραμα που έχω για την πραγματικότητα. Οι σκέψεις μου που νομίζω δεν τελειώνουν ποτέ, οι σκέψεις μου ναι. Οι περασμένες στιγμές που μου υπενθυμίζουν την απληστία του χαρακτήρα μου κάτι που δεν το θεωρείς μη λογικό. Αν πρώτα καταφέρω η καταφέρουμε καλύτερα να αλλάξουμε εγωκεντρική αντίληψη που έχουμε ως πολιτισμός για την λογική, το καλό και το κακό. Να μάθουμε από τα λάθη μας ώστε να μην τα επαναλάβουμε ξανά.
Ο λόγος που γράφω, είναι οι σκέψεις μου, είναι ένας τρόπος εκφράσεις από τους αρχαιότερους πιστεύω. Γράφω για μένα, γράφω για μυστικές αλήθειες της ύπαρξης μου. Πιστεύω ότι κάτι δεν πάει καλά, πιστεύω ότι χάνομαι από το μονοπάτι που πρέπει να διασχίσω. Δεν πιστεύω ότι είμαι καμία μεγαλοφυΐα ούτε τίποτα το ιδιαίτερο κάνω. Με απλά λόγια στενοχωριέμαι για τον εαυτό μου και το όμορφο σε ειρωνική έννοια όμως σε όλοι αυτήν την ιστορία ξέρω ότι υπάρχουν και άλλοι με αυτό το συγκεκριμένο πρόβλημα αλλά η ψευτιά των υποτελών αισθήσεων μας στους νόμους της φύσης μας αποπροσανατολίζει από την πραγματική αντίληψη της πραγματικότητας. Όποτε τα χαμένα μας όνειρα γίνονται άθλιες δουλείες ,γίνονται αλκοολικά ξενύχτια, γυναίκες που δεν αγαπάμε, φίλοι που μας πρόδωσαν, παιδία που πεινάνε, ζώα που εξαφανίζονται, άνθρωποι κάτω από το χώμα χωρίς λόγο, βόμβες, πόλεμος και βία. Εκεί είναι το εσωτερικό πρόβλημα που τα δημιουργεί ξανά και ξανά οι τέλεια νοημοσύνη μας. Οπότε το πρόβλημα είμαστε και πάλι εμείς, το αστείο είναι ότι πραγματικά θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα, τον κόσμο που χτίσαμε αλλά δεν γίνεται να τα καταφέρουμε αν δεν αλλάξουμε πρώτα τους εαυτούς μας. Για αυτό και ξεκίνησα να μιλάω για τα δικά μου προβλήματα και το μοναδικό πρόβλημα που έχω στην ουσία είναι ανύπαρκτο, είναι ψεύτικο, είναι γελοίο.
Ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσω, το μονοπάτι και όλα αυτά δεν υφίστανται, είναι αποτέλεσμα χιλιάδων σκέψεων που κάνει ο εγκέφαλος μου. Αλλά να δεν ήμουν έτσι θα έχανα την ανθρωπιά μου, έτσι χάνετε η ανθρωπιά σας.
Οπότε οι σκέψεις που είναι τόσο περιπλοκές στο να της κατανοήσετε είναι όλο το ζουμί, είναι εμείς και όχι ένα απλό υποτονικό εγώ που προσπαθεί να πάρει τον έλεγχο. Αν επίσης σκεφτώ ότι αν η ανθρωπότητα δεν έκανε κάποτε παρόμοιες μοναχικές, κάποιες φορές βρώμικες αλλά και πραγματικά καλές σκέψεις δεν θα φτάναμε ποτέ στο σήμερα, απλά θα είχαμε εξαφανιστεί σαν είδος. Ίσως να ήμασταν μερικές προτάσεις σε μια μεγάλη εγκυκλοπαίδεια που θα κατέγραφε την ιστορία του σύμπαντος. Αλλά ευτυχώς η δυστυχώς οι σκέψεις μας, η διαστροφή μας για την ζωή μας έφερε στο σήμερα.
Στο σήμερα οι λίγοι έχουν να φάνε, οι ελάχιστοι μπορούν να κάνουν τα πάντα αλλά πούλησαν την ψυχή τους για να φτάσουν ως εδώ και σε αυτό το υπέροχο σήμερα οι περισσότεροι πεινάνε, σκοτώνονται χωρίς πραγματική αίτια. Για την χειρότερη ανακάλυψη της ανθρωπότητας το χρήμα.
Έτσι αυτές οι σκέψεις κάποτε από ανθρώπους που ζούσανε σε κρύες σπηλιές, ανθρώπους που παλεύανε σε τρικυμίες εκδικητικές με τα κύματα, ανθρώπους σε χαρακώματα έτοιμους τάφους δηλαδή, ανθρώπους φυλακισμένους σε γκρίζες πολιτείες απελπισμένοι γιατί δεν μπορούσαν να κοιτάξουν τον ουρανό.
Οι σκέψεις όλων αυτών, ς, οι μάταιες ελπίδες τους, οι χαμένες οι στιγμές τους , τα αναπάντητα γιατί, οι αδικίες τους και το γεγονός ότι αδικήθηκαν και οι ίδιοι.
Ποτέ, όλοι μας δεν ξεχάσαμε ένα πράγμα.
Να κάνουμε όνειρα για κάτι καλύτερο από το σήμερα, για ένα ομορφότερο αύριο, για την ουτοπία της ψυχής μας.
Οπότε η μοναδικότητα των ξεχωριστών μας σκέψεων είναι εδώ, όπως τόσα περασμένα βράδια για να υπενθυμίζει.
Ότι η ζωή μας μπορεί να μην είναι ένα όμορφο όνειρο αλλά ότι οι ζωές μας είναι φτιαγμένες από το υλικό των ονείρων.