ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Την πύλη της κολάσεως κατα λάθος άνοιξες!
Μικρέ άνθρωπε!Τι μέγα λάθος μόλις διέπραξες!

Στην εποχή της λήθης μπορεί και να χαθείς τι όμορφα αλλιώς μπορούσες να είχες εκφραστεί,να χαθεί η λύπη ,να ξεχαστεί η μοναξιά. Να έρθουν τα καλά, που πάντα έψαχνες εκεί ψηλά που τα πουλιά πετάνε ελεύθερα.
Και τότε γίνεσαι πουλί και πετάς!
Αλλά και πάλι δεν είσαι ελεύθερος πετάνε και αυτοί..
Κάθεσαι και σκέφτεσαι,ώρες ατελείωτες τι να γίνεις ώστε να είσαι επιτέλους ελεύθερος
Σκέφτεσαι τα ποντίκια,στους ατελείωτους υπονόμους ζούνε εκεί μπορείς και εσύ να κρυφτής
Και γίνεσαι ποντίκι βαθιά χωμένο κάτω από την γη τρέχεις ανέμελο, χαίρεσαι για λίγο που επιτέλους γλίτωσες!
Αλλά τα άλλα ποντίκια είναι δυσίλογα και μαζί τους,οπότε πρέπει πάλι να φύγεις,οι αρουραίοι σε κυνηγάνε,τρέχα να γλιτώσεις.
Γιατί πρέπει να γυρίσεις πίσω.
Πρέπει να γίνεις δημόσιος υπάλληλος!
Πρέπει να πάρεις ΔΑΝΕΙΟ!!
Πρέπει να πας στην εκκλησία!
Πρέπει να παίξεις πόλεμο,όπως μικρός αυτήν την φορά με αληθινά όπλα όμως!
Οπότε καλύτερα να μην γυρίσεις πίσω αλλά τι να γίνεις για να είσαι ελεύθερος σκέφτεσαι...
Βιβλίο λες,ιδέες να προσφέρεις στους σκλαβωμένους φίλους σου.
Και γίνεσαι όλοι σε διαβάζουν,επιτέλους σκέφτεσαι τα κατάφερα είμαι ελεύθερος και μπορώ να ελευθερώσω και τους άλλους.
Νέοι σε διαβάζουν ρωτάνε για σένα στους δασκάλους,γονείς,πολιτικούς,παπάδες.
Τότε σε πετάνε στην πυρά,σε λογοκρίνουνε και ποτέ δεν σε ξανά εκδίδουν..
Γίνεσαι περιοδικό,σε πολτοποιούν!
Θα γίνω τραγούδι τους φωνάζεις!
Σε απαγορεύουν,σε μπλέκουν με τα ναρκωτικά,κανένα ραδιόφωνο δεν σε ξανά παίζει.
Σκέφτεσαι τι πρέπει να γίνω,σκέφτεσαι,σκέφτεσαι.
Αιώνες να σκέφτεσαι την ελευθερία.
Για ιδέες πεθαίνεις,κράτη,αυτοκρατορίες,έθνη για πάντα σε πολεμούν.
Τράπεζες,θρησκείες πόσο σε μισούν.
Αλλά κάτι καινούργιο έρχεται στο μυαλό σου.
Θα γίνεις άστρο!
Έτη φωτός μακριά ώστε οι δημόσιοι υπάλληλοι ποτέ να μην σε βρουν
Και της νύχτες θα φωτίζεις της σκέψεις των ανθρώπων που ποτέ δεν ξέχασαν πραγματικά τι είσαι.

Δεν ζω σε αυτήν την χώρα.
Δεν μένω σε αυτήν τιν πόλη.
Το μέρος που κοιμάμαι φυσικά δεν είναι το σπίτι μου.
Βιβλία που διαβάζω τα καίω μετά την ανάγνωση.
Κείμενα που γράφω,σε κακής ποιότητας χαρτί τα τσαλακώνω και τα πετάω,μα που φυσικά!
Στον κάδο ανακύκλωσης!
Αλλά οι ιδέες δεν ανακυκλώνονται
Πεθαίνουν την μέρα που της πετάς..
Γιατί είναι σκέψεις,πλανώνται στην σκοτεινή ατμόσφαιρα.
Ξεχωρίζουν ανάμεσα από τον καπνό από τα τσιγάρα μου,γιατί αυτός φτάνει μόνος και μόνο ως το ταβάνι του σπιτίου μου.
Οι σκέψεις μου είναι άυλες οπότε δεν έχουνε όρια!
Εγώ έχω όρια και τα δοκιμάζω συχνά.
Υπάρχουν άπειρη τρόποι ξέρετε.
Μπορώ να βγω,έξω παρέα με ψεύτικους ανθρώπους να κάνω,για να ξεχάσω, να πιω
Οπότε τίποτα να μην θυμάμαι ποία,να χάνομαι και ότι γράφω αλήθεια να μην γίνετε.
Το πρωί να κρύβομαι κάτω από την ζεστή κουβέρτα μου.
Να ξυπνάω και πάλι το πρωί και γυρίζω πάλι πίσω.
Μα πού;
Α δεν σας είπα δεν ζω καν σε αυτόν το κόσμο!!!!!

Είναι οι νύχτες.
Που δεν ξημερώνουν
Χωρίς να ρωτάνε το γιατί,έχοντας ξεχάσει το πώς.
Είναι και πάλι οι νύχτες.
Που οι σκέψεις εισβάλουν στο μυαλό σου.
Οι νύχτες, οδυνηρά ατελείωτες βασανίζουν την μοναξιά σου.
Γίνονται ένα με της σκέψεις σου.
Χωρίς επιστροφή,απλά γυρίζεις και πάλι πίσω.
Μόνος, χαμένος και τόσο βαθιά απελπισμένος
Είναι οι νύχτες που προδίδουν τα όνειρα σου.
Βραδιές που δεν ξημέρωσαν, αλλά κρύφτηκαν πίσω από την σκιά των συντριμμιών σου.
Μαύρες αγέρωχες καταθλιπτικές νύχτες που καμιά μουσική δεν παρηγορεί πία της αϋπνίες σου.
Καμία συντροφιά δεν στηρίζει την μοναξιά σου.
Σκέψεις βραδυνές,γυρίζουν στο μυαλό σου.
Για ένα κορίτσι,για χαμένους φίλους,για παρατημένα όνειρα,μα που είναι το κορίτσι;Μόνο σκέψεις,χωρίς υλική υπόσταση, αόρατοι εχθροί εισβάλουν ξανά και ξανά στο κέντρο της ύπαρξης σου:στο μυαλό σου!
Το ταλαιπωρούν και άλλο χωρίς να έχουνε επίγνωση του πόνου που αφήνουν στα βήματα τους.
Τα βήματα τους,ένα τσαλαπατημένο λασπωμένο μονοπάτι που κάποια στιγμή στο παρελθόν κάπου εκεί είχες κρυμμένα τα όνειρα σου.
Τα όνειρα που έχασες και απόψε, όπως και χτες,καταριέσαι που μάλλον θα τα χάσεις και αύριο.
Οι νύχτες δεν γυρίζουν, δεν συγχωρούν, χαράζουν το πρόσωπο σου.
Χαράζουν βαθιά σημάδια που δείχνουν σε όσους μπορούν να καταλάβουν, ότι πέρασαν τόσα από πάνω σου, καλά και άσχημα.
Τα σημάδια μένουνε, μαζί με της νύχτες που επιτέλους πίσω από κάτι τρύπες βλέπεις να ξημερώνουν,το φώς να ξανακυριάρχει στο σκοτάδι....

Δεν ζούμε ellαδa!Ζούμε σε μια χώρα μαγική!Και καλά αιώνια κρυμμένη από εσάς!

Το σήμερα διαφέρει από το χτες και δεν θα έχει καμία σχέση με το αύριο. Και όλα αυτά απλά γιατί δεν μπορώ να φανταστώ το μέλλον...
Συγκρίνω χρόνια που περνάνε και δεν βγάζω κανένα νόημα. Όχι δεν έχω αλλάξει εγώ, ούτε ψάχνω να βρω το χαμένο μου μισό. Αναζητώ την αλήθεια και γνωρίζω πόσο αμφιλεγόμενη είναι η έννοια της αλήθειας.
Φαντάζομαι ουτοπίες!
Αλλά δεν ξεχνώ τα παιδικά μου όνειρα.
Ζω της στιγμές του σήμερα, αλλά πολλές φορές ταλαιπωρούν το ήδη κουρασμένο μου μυαλό οι γλυκές μέρες του χτες.
Χτίζω τείχη αλλά πάντα αφήνω μυστικές πύλες ανοιχτές
Έτσι απόψε πριν ξανά βγω...
Πριν ξανά χαθώ σε μια μικρό αλκοολική δυστυχία.
Λέω όχι.
Σε μένα ένα μεγάλο όχι για ένα κερδοφόρο ναι.
Για ελπίδες και όνειρα που έχουνε μείνει σε μια μακράς αναμονής κατάσταση.
Μισοτελειωμένες μικρές στιγμές.
Ανυπόστατες αγάπες.
Μοναχικά βράδια που αναρωτιέσαι το γιατί.
Να κλαις και να φωνάζεις!
Κακίες μπορεί και να βγάζεις.
Ότι χάλασες να σου φωνάζουν!
Μα πάντα χαλασμένος ήμουν απαντάς και χάνεσαι
Και πάλι γυρίζεις!
Ένας εξαφανισμένος βάρδος να γίνεσαι και να τραγουδάς μεγάλα έπη για σκοτωμένους ήρωες.
Πριν πεθάνεις και εσύ μαζί τους στην περίφημη ηρωική εποχή που νόμισες ότι έζησες.