Είναι οι νύχτες.
Που δεν ξημερώνουν
Χωρίς να ρωτάνε το γιατί,έχοντας ξεχάσει το πώς.
Είναι και πάλι οι νύχτες.
Που οι σκέψεις εισβάλουν στο μυαλό σου.
Οι νύχτες, οδυνηρά ατελείωτες βασανίζουν την μοναξιά σου.
Γίνονται ένα με της σκέψεις σου.
Χωρίς επιστροφή,απλά γυρίζεις και πάλι πίσω.
Μόνος, χαμένος και τόσο βαθιά απελπισμένος
Είναι οι νύχτες που προδίδουν τα όνειρα σου.
Βραδιές που δεν ξημέρωσαν, αλλά κρύφτηκαν πίσω από την σκιά των συντριμμιών σου.
Μαύρες αγέρωχες καταθλιπτικές νύχτες που καμιά μουσική δεν παρηγορεί πία της αϋπνίες σου.
Καμία συντροφιά δεν στηρίζει την μοναξιά σου.
Σκέψεις βραδυνές,γυρίζουν στο μυαλό σου.
Για ένα κορίτσι,για χαμένους φίλους,για παρατημένα όνειρα,μα που είναι το κορίτσι;Μόνο σκέψεις,χωρίς υλική υπόσταση, αόρατοι εχθροί εισβάλουν ξανά και ξανά στο κέντρο της ύπαρξης σου:στο μυαλό σου!
Το ταλαιπωρούν και άλλο χωρίς να έχουνε επίγνωση του πόνου που αφήνουν στα βήματα τους.
Τα βήματα τους,ένα τσαλαπατημένο λασπωμένο μονοπάτι που κάποια στιγμή στο παρελθόν κάπου εκεί είχες κρυμμένα τα όνειρα σου.
Τα όνειρα που έχασες και απόψε, όπως και χτες,καταριέσαι που μάλλον θα τα χάσεις και αύριο.
Οι νύχτες δεν γυρίζουν, δεν συγχωρούν, χαράζουν το πρόσωπο σου.
Χαράζουν βαθιά σημάδια που δείχνουν σε όσους μπορούν να καταλάβουν, ότι πέρασαν τόσα από πάνω σου, καλά και άσχημα.
Τα σημάδια μένουνε, μαζί με της νύχτες που επιτέλους πίσω από κάτι τρύπες βλέπεις να ξημερώνουν,το φώς να ξανακυριάρχει στο σκοτάδι....