ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Να γκρεμίσουμε της άθλιες πόλεις που φτιάξαμε
Να διαγράψουμε την γκρίζα εποχή που δημιουργήσαμε
Να πετάξουμε της ψεύτικες ελπίδες που και πάλι μας δώσανε.
Να εξαφανίσουμε της γερασμένες αντιλήψεις που μας κυριαρχούν
Να υποτάξουμε τους γελοίους φόβους μας.
Να μην χανόμαστε σε σάπια όνειρα.
Να σβήσουμε το παρελθόν.
Να μην κολλήσουμε περιμένοντας το μέλλον.
Γιατί έτσι μπορεί και να μην έρθει..
Να ζούμε σε ένα συνεχόμενο άπιαστο παρόν.
Καθώς θα κοιτάμε προς τα άστρα που μας περιμένουν.
Και πάντα θα περιμένουνε αφού είναι γεννημένα από την αρετή της υπομονής.
Θα περιμένουν όχι εμένα, ούτε εσάς.
Όχι της στιγμές, ούτε της ανόητες στενοχώριες μας.
Θα περιμένουν πάντα όχι να τα κατακτήσουμε..
Αλλά να τα κερδίσουμε, σαν χτες, σαν χιλιάδες χρόνια πριν η μετά.
Κάπως πρωτότυπα αυτήν την φορά όμως...

Πολλές σκέψεις μικρές πάντα...

Κάποτε ύστερα από μια επιτυχημένη σεξουαλική επαφή, ένα σπερματοζωάριο γονιμοποίησε ένα ωάριο. Ύστερα από 9 μήνες κύησης, και έναν επώδυνο τοκετό γεννηθήκαμε. Κάποιοι μας μεγάλωσαν, οποίοι και ότι αν έκαναν της περισσότερες φορές είναι οι μοναδικοί που μας αγάπησαν. Μεγαλώναμε και από μικρά παιδάκια γίναμε μεγάλοι. Δεν επιλέξαμε πως γεννηθήκαμε αλλά μπορούμε να επιλέξουμε το τι θελήσαμε να γίνουμε. Έτσι τα όνειρα μας να κάνουμε πραγματικότητα ξεκινήσαμε.
Ποτέ δεν καταλάβαμε ότι είμαστε όλοι μια συνέχεια κάποιον άλλον ανθρώπων, μια ολόκληρης γενιάς, του ανθρώπινου είδους. Δεν το καταλάβαμε γιατί η ατομικότητα μας είναι κάτι ιερό, ποτέ δεν παραδεχτήκαμε ότι είμαστε ένα σύνολο προσδοκιών για κάτι καλύτερο. Συνέβη κάτι τόσο απάνθρωπο πάνω μας που μας έκανε να ξεχάσουμε. Τι όμως;
Αυτοί ανακάλυψαν θεούς, δαίμονες, μας γέμισαν με φόβους ανύπαρκτους. Φόβους ψεύτικους. Ήταν έξυπνη κίνηση και κατάφεραν να υποτάξουν τα μυαλά μας ώστε να κινηθούμε σε ρυθμούς υποτονικούς. Φοβήθηκαν τόσο την περιέργεια μας για όλα. Που μας γέμισαν με ψεύτικα λόγια. Κάνανε την αλλαγή αμαρτία οπότε μας πούλησαν ένα παραμύθι ότι μπορεί να μην περνάτε καλά σε αυτόν άθλιο κόσμο αλλά μετά τον θάνατο σας θα βρεθείτε στην ουτοπία που φανταστήκατε όταν ήσασταν παιδία.
Έτσι αντί να γίνουμε παιδία των ονείρων, καταλήξαμε μίζερα μικρό αστικά ρομποτάκια, χωρίς περιέργεια, με σκοπούς ξεχασμένους. Καταλήξαμε να φοβόμαστε το διαφορετικό, να τρέμουμε την αλλαγή και υποτασσόμαστε σε ψεύτικους φόβους.
Αλλά όχι σήμερα, μπορεί και πάλι αύριο αλλά όχι απόψε ίσως σε ενα μακρινό προχθές και αν όλα έχουν τελείωσει, δηλαδή όταν τα όνειρα μας θα έχουν γίνει μια νέα πραγματικότητα..

Τραγουδώ

Στους ψεύτικους χρόνους που ζω.
Γεμάτος ελπίδα τραγουδώ.
Χρόνια ξεχασμένα δεν ξεχνώ.
Αλλά ούτε αναπολώ.
Πληγές κλειστές δεν θα ανοίξω.
Για σκιές δεν θα μιλήσω.
Για παλιές αγάπες δεν θα ξανά πω.
Για προδομένους αδερφούς ούτε καν να φανταστώ.
Θα κλάψω αλλά δεν θα σταματήσω.
Να τραγουδώ.
Στους αγέννητους ήρωες να μιλώ.
Και απόψε που είμαι πάλι εδώ.
Μονάχος να σκέφτομαι για κλεμμένους θησαυρούς.
Για ουτοπίες, στων ημερών την λήθη αφημένες.
Για στιγμές του χτες που προσπαθούν να εισβάλουν στο σήμερα.
Όχι απόψε θα φωνάξω εγώ.
Γιατί απόψε τραγουδώ.
Σε ψεύτικους αιώνες γιατί ζω;
Εκεί που τραγουδώ, στους χαμένους φίλους, στις παλιές κοπέλες, στα συννεφιασμένα όνειρα, στις μικρές μου της στιγμές.
Τραγουδώντας να χαθώ.
Και ας φανταστώ ότι σε ψεύτικους καιρούς δεν ζω, γιατί εγώ ακόμη μπορώ και τραγουδώ…

Χαζό

Φθαρμένα κορμιά, άδεια κουκούλια.
Κατεστραμμένα όνειρα, καινούργιες ελπίδες.
Αναπάντητα ερωτήματα, νέες απορίες.
Ένα αιωρούμενο γιατί συνέχεια να σκοτώνει τα κύτταρα σου.
Ανεξέλικτες στιγμές να επηρεάζουν το μέλλον σου.
Και φοβάσαι τόσο πολύ μην το μέλλον σου γίνει μια επανάληψη της κατάθλιψης σου.
Και ξέρεις καλά ότι και αυτό μπορεί να συμβεί.
Πολλά μπορούν να συμβούν και εσύ ακόμη εδώ να ψάχνεις το μονοπάτι σου.
Λες το χάσες ποια, αλλά αλήθεια δεν ξέρεις.
Να μάθω!! Μια μοχθηρή φωνή φωνάζει….
Ένα γρήγορο χτύπημα.
Μια κόκκινη λίμνη.
Δύο μάτια που στην άλωση του χρόνου.
Μια ολόκληρη ζωή περνάει από μπροστά τους.
Πριν πέσει το σκοτάδι, εικόνες του πριν μπερδεμένες στο μεθαύριο.
Χτυπημένες ευχές και πελώριες αλλαγές.
Στιγμές του αύριο, τυφλά οράματα.
Όλα εκεί να γαμάνε το γιατί.
Και όλα πάλι από την αρχή να σιγοτραγουδάνε σε χαζούς.
Να κοροϊδεύουν τους κούφους.
Να γελάνε με τους ψιλούς.
Να σκάνε σε άδικους χαμούς.
Να ξυπνάνε σε όνειρα τρελά και όσα είπαν για το πριν να είναι μόνο ένα όνειρο χαζό.
Μικρό, ανόητο και απατηλό.
Πάντα ρεαλιστικό.
Απαίσιο και χλευαστικό.
Τόσες φτηνές λέξεις να ομορφαίνουν της μοναχικές(η μοναδικές) στιγμές!!!!!

Ξυπνάς

Ξυπνάς και σήμερα πάλι ξυπνάς.
Είσαι με παρέα, είσαι μόνος.
Ίδια είναι η μοναξιά σου.
Όλα πάλι ίδια να είναι.
Αναρωτιέσαι, σκέφτεσαι και τότε λες:
Γιατί ξύπνησα και πάλι.
Γιατί το νόημα της ύπαρξης μου και χτες το βράδυ πάλι πούλησα.
Γιατί χάθηκα στης αναμνήσεις ενός μακρινού προχθές.
Μια ανόητης αγάπης.
Μιας ηλίθιας εγωιστικής αηδίας.
Ενός παιδικού έρωτα.
Αλλά μια νέα επανάσταση αποφασιστικότητας σε φέρνει πάλι πίσω.
Εκεί στον κόσμο των χαζών και αναίσθητων, εκεί που μας κάνουνε να πηγαίνουμε.
Έτσι ξυπνάς και πάλι μόνος σου.
Γεννιέσαι και πεθαίνεις για λάθος όνειρα και αποτυχημένους σκοπούς.
Όμως δεν είναι ούτε έτσι….
Ούτε αλλιώς, ούτε τόσο δύσκολο είναι.
Δεν είναι τίποτα το παράξενο να κατανόησης ότι δεν ξύπνησες ποτέ σου….

Το γεράκι σκότωσε το αηδόνι και μετά αυτοκτόνησε.


Οι κληρονομία των προγόνων μας, τα λάθη των πατεράδων βαραίνουν και της δικές μας αδύναμες πλάτες. Δημιούργησαν ένα ολοκληρωτικό σύστημα με σκοπό την μίζερο υποταγή της γενιάς μας. Με πισώπλατα χτυπήματα(γραφειοκρατικές αηδίες!!) καθυστέρησης έκαναν την ζωή μας νέο Γολγοθά κούρασης και απαξίωσης. Μάζεψαν την μισή χώρα σε μια πόλη-φυλακή και κατάντησαν μια από της πιο ένδοξες πόλεις της αρχαιότητας και λίκνο του πολιτισμού στο τερατούργημα που αποκαλούμαι σήμερα Αθήνα. Οπότε στην Ελλάς του 2009 μια η εικόνα παντού..
Τεράστια γραφεία, άνδρες με στολές η γραβάτες, βετεράνοι επαναστάτες αρκετοί από δαύτους αλλά πια οι πιο ένδοξοι υποστηριχτές αυτού του σάπιου συστήματος να τρέχουν άσκοπα τα ήδη κουρασμένα κορμιά μας. Διεφθαρμένοι ως το κόκαλο πολιτικοί, δημαγωγοί δημοσιογράφοι που τα κάνουν πλακάκια με το σύστημα για να κατευθύνουν την κοινή γνώμη. Κουμουνιστές κολλημένοι σε αποτυχημένες ουτοπίες, αναρχικοί που δεν ξέρουν τι υποστηρίζουν και ίσως καλύτερα η χειρότερα. Φιλόσοφοι, επιστήμονες όλοι μπερδεμένοι σε αδιέξοδο. Μεγάλα μυαλά που τα σκοτώνει η τα στέλνει στην εξορία η πατρίδα τους. Πατεράδες που δεν αναγνωρίζουν τα παιδιά τους. Τυφλή νεολαία να μπερδεύει την διασκέδαση με τον αλκοολισμό. Μικρούς να το παίζουν μεγάλοι, ανόητους να το παίζουν έξυπνοι.
Το ψέμα να γίνετε η συνήθεια, το κουτσομπολιό η παρέα μας.. Η μοιρολατρία στάση ζωής
Ενώ είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων, η ζωή μας καταστρέφετε μέσα στα αποτυχημένα όνειρα κάποιων που δυστυχώς γίνανε πραγματικότητα.
Αλλά κάτι μπορούμε να κάνουμε για αυτό. Μπορούμε να επιβληθούμε, πάντα μπορούσαμε.
Ο Ελληνισμός δεν πέθανε, υπάρχει μέσα μας, τρόπος σκέψης είναι, τρόπος ζωής και είναι αλήθεια ότι όποιος μιλάει μια γλώσσα σκέφτεται με τον τρόπο αυτής της γλώσσας.
Το πρόβλημα που έχουμε σήμερα, δεν είναι η οικονομική κρίση, δεν είναι η Τουρκία, ούτε Μακεδονικό. Είναι εμείς που πρέπει να επιλέξουμε την ταυτότητα μας. Να μείνουμε ένα απόρθητο κάστρο; Η να γίνουμε ένα εφήμερο λιμάνι ; Να γίνουμε Αθήνα η Σπάρτη; Αυτό το ζήτημα είναι που πάντα επηρέαζε αυτό τον λαό. Ο εθνικισμός μας κατέστρεψε μας έκλεισε σε έναν πολύ μικρό ζωτικό χώρο, αλλά και πάλι όπως παλιά ο κουρασμένος φοίνικας μπορεί να αναγεννηθεί. Μπορούμε να γίνουμε κάτι καλύτερο για τους εαυτούς μας. Πρέπει να γίνουμε και πάλι λιμάνι όπως ήμασταν σχεδόν πάντα. Να ανοίξουμε τα σύνορα, να υποδεχτούμε τους πάντες και να ανταλλάξουμε τα πολιτιστικά μας στοιχεία. Οι οικονομικοί μετανάστες είναι νέο εργατικό δυναμικό, είναι δυστυχισμένοι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν μια νέα αρχή και οι προγονοί μας το είχαν κάνει κάποτε το ίδιο. Δεν πρέπει ο ρατσισμός να υπάρχει στην χώρα που ανακάλυψε την φιλοξενία. Να γίνουμε ο δίαυλος επικοινωνίας με την ανατολή γιατί η Ελλάδα γνωρίζει πολύ καλύτερα την ανατολή από κάθε άλλον στην Δύση(γιατί είναι και ανατολή;). Να υποστηρίξουμε την πολιτική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το σύνθημα πατρίς-θρησκεία-οικογένεια ήταν πάντα ένα ψέμα και τώρα πια δεν υφίσταται. Γιατί τα έθνη κράτη καταρρέουν η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να σώσει την κατάσταση ενωμένη ως μια ομοσπονδία κρατών, να δώσει επιτέλους τέλος σε αυτό που ξεκίνησε η Γαλλική επανάσταση κάποτε( δεν είναι τυχαίο που η Γαλλία είπε όχι στο ευρωσύνταγμα). Μέσα σε αυτό τεράστιο λιβάδι από όλα τα είδη λουλουδιών η Ελλάδα σαν λιμάνι θα μπορούσε να ξανά ανοίξει τους ορίζοντές της.

Σκέψεις μικρές…



Η συμφόρηση των σκέψεων μου σε συνδυασμό με το ουτοπικό όραμα που έχω για την πραγματικότητα. Οι σκέψεις μου που νομίζω δεν τελειώνουν ποτέ, οι σκέψεις μου ναι. Οι περασμένες στιγμές που μου υπενθυμίζουν την απληστία του χαρακτήρα μου κάτι που δεν το θεωρείς μη λογικό. Αν πρώτα καταφέρω η καταφέρουμε καλύτερα να αλλάξουμε εγωκεντρική αντίληψη που έχουμε ως πολιτισμός για την λογική, το καλό και το κακό. Να μάθουμε από τα λάθη μας ώστε να μην τα επαναλάβουμε ξανά.
Ο λόγος που γράφω, είναι οι σκέψεις μου, είναι ένας τρόπος εκφράσεις από τους αρχαιότερους πιστεύω. Γράφω για μένα, γράφω για μυστικές αλήθειες της ύπαρξης μου. Πιστεύω ότι κάτι δεν πάει καλά, πιστεύω ότι χάνομαι από το μονοπάτι που πρέπει να διασχίσω. Δεν πιστεύω ότι είμαι καμία μεγαλοφυΐα ούτε τίποτα το ιδιαίτερο κάνω. Με απλά λόγια στενοχωριέμαι για τον εαυτό μου και το όμορφο σε ειρωνική έννοια όμως σε όλοι αυτήν την ιστορία ξέρω ότι υπάρχουν και άλλοι με αυτό το συγκεκριμένο πρόβλημα αλλά η ψευτιά των υποτελών αισθήσεων μας στους νόμους της φύσης μας αποπροσανατολίζει από την πραγματική αντίληψη της πραγματικότητας. Όποτε τα χαμένα μας όνειρα γίνονται άθλιες δουλείες ,γίνονται αλκοολικά ξενύχτια, γυναίκες που δεν αγαπάμε, φίλοι που μας πρόδωσαν, παιδία που πεινάνε, ζώα που εξαφανίζονται, άνθρωποι κάτω από το χώμα χωρίς λόγο, βόμβες, πόλεμος και βία. Εκεί είναι το εσωτερικό πρόβλημα που τα δημιουργεί ξανά και ξανά οι τέλεια νοημοσύνη μας. Οπότε το πρόβλημα είμαστε και πάλι εμείς, το αστείο είναι ότι πραγματικά θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα, τον κόσμο που χτίσαμε αλλά δεν γίνεται να τα καταφέρουμε αν δεν αλλάξουμε πρώτα τους εαυτούς μας. Για αυτό και ξεκίνησα να μιλάω για τα δικά μου προβλήματα και το μοναδικό πρόβλημα που έχω στην ουσία είναι ανύπαρκτο, είναι ψεύτικο, είναι γελοίο.
Ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσω, το μονοπάτι και όλα αυτά δεν υφίστανται, είναι αποτέλεσμα χιλιάδων σκέψεων που κάνει ο εγκέφαλος μου. Αλλά να δεν ήμουν έτσι θα έχανα την ανθρωπιά μου, έτσι χάνετε η ανθρωπιά σας.
Οπότε οι σκέψεις που είναι τόσο περιπλοκές στο να της κατανοήσετε είναι όλο το ζουμί, είναι εμείς και όχι ένα απλό υποτονικό εγώ που προσπαθεί να πάρει τον έλεγχο. Αν επίσης σκεφτώ ότι αν η ανθρωπότητα δεν έκανε κάποτε παρόμοιες μοναχικές, κάποιες φορές βρώμικες αλλά και πραγματικά καλές σκέψεις δεν θα φτάναμε ποτέ στο σήμερα, απλά θα είχαμε εξαφανιστεί σαν είδος. Ίσως να ήμασταν μερικές προτάσεις σε μια μεγάλη εγκυκλοπαίδεια που θα κατέγραφε την ιστορία του σύμπαντος. Αλλά ευτυχώς η δυστυχώς οι σκέψεις μας, η διαστροφή μας για την ζωή μας έφερε στο σήμερα.
Στο σήμερα οι λίγοι έχουν να φάνε, οι ελάχιστοι μπορούν να κάνουν τα πάντα αλλά πούλησαν την ψυχή τους για να φτάσουν ως εδώ και σε αυτό το υπέροχο σήμερα οι περισσότεροι πεινάνε, σκοτώνονται χωρίς πραγματική αίτια. Για την χειρότερη ανακάλυψη της ανθρωπότητας το χρήμα.
Έτσι αυτές οι σκέψεις κάποτε από ανθρώπους που ζούσανε σε κρύες σπηλιές, ανθρώπους που παλεύανε σε τρικυμίες εκδικητικές με τα κύματα, ανθρώπους σε χαρακώματα έτοιμους τάφους δηλαδή, ανθρώπους φυλακισμένους σε γκρίζες πολιτείες απελπισμένοι γιατί δεν μπορούσαν να κοιτάξουν τον ουρανό.
Οι σκέψεις όλων αυτών, ς, οι μάταιες ελπίδες τους, οι χαμένες οι στιγμές τους , τα αναπάντητα γιατί, οι αδικίες τους και το γεγονός ότι αδικήθηκαν και οι ίδιοι.
Ποτέ, όλοι μας δεν ξεχάσαμε ένα πράγμα.
Να κάνουμε όνειρα για κάτι καλύτερο από το σήμερα, για ένα ομορφότερο αύριο, για την ουτοπία της ψυχής μας.
Οπότε η μοναδικότητα των ξεχωριστών μας σκέψεων είναι εδώ, όπως τόσα περασμένα βράδια για να υπενθυμίζει.
Ότι η ζωή μας μπορεί να μην είναι ένα όμορφο όνειρο αλλά ότι οι ζωές μας είναι φτιαγμένες από το υλικό των ονείρων.